Silsile-i Aliyye Altin halka Huseyin Hilmi ISIK Efendi (rahmetullahi aleyh)

Son devir İslam âlimi, evliya ve fen adamı. Müsteâr ismi “Sıddîk
Gümüş”tür. Bazı kitablarında bu ismi kullanmıştır.

Din bilgilerinde derin alim ve tasavvuf marifetlerinde kamil ve
mükemmil olan kerâmetler, harikalar sahibi, Seyyid Abdülhakim efendinin
yetiştirdiği selahiyyetli bir din adamıdır.

1929 dan 1943 senesine kadar o büyük zatdan ders almış Arabi ve
Farisi tercümeler yaparak gençliğe hizmet için çalışmıştır.

Hüseyin Hilmi Işık efendi, maddî ve mânevî, dünyevî ve uhrevî ve
bilhassa fen, tıp ve eczacılık ilimlerinde zamanın ileri gelenlerinden
olduğu için, gerçek bir âlim idi. Her sözü ilme, fenne ve tecrübeye
dayanan ve bu bilgilerini ve tecrübelerini dinin temel ve asıl miyarları
ile karşılaştırıp, tartarak, söylediğinden, hikmet konuşan, yâni her
sözünde dünyevi veya uhrevî faydalar bulunan, belki eşi bir daha çok zor
bulunabilecek olan bir zât idi.

Binüçyüzyirmidokuz [1329] hicrî yılına rastlıyan
bindokuzyüzonbir [1911] senesinde Mart ayının sekizinci günü, güzel bir
behâr sabâhı, İstanbulda, Eyyüb sultânda, Servi mahallesi, Vezîrtekke
sokağı, Şifâ yokuşunda [1] numaralı evde tevellüd etdi. Babası Saîd
efendi ve dedesi İbrâhîm pehlivan, Plevnenin Lofca kasabası, Tepova
köyünden, annesi Âişe hanım ve annesinin babası Hüseyin ağa da, Lofca
kasabasından idiler. Sâid efendi, doksanüç [hicrî 1295] Rus harbinde
muhâcir olarak İstanbula gelmiş, Vezirtekkesinde yerleşip evlenmişdi.
Harb ve Muhâcirlik sıkıntıları sebebi ile, hiçbir mektebe gidememiş,
belediyyede kantar me'mûru olmuş, kırk seneden fazla bu vazîfeyi
yapmışdı. İstanbulun büyük câmilerinde, meşhûr hocaların derslerine
aralıksız devâm ederek din bilgilerinde çok derinleşmişdi. Vazîfesi
îcâbı matematiğin dört işlemini zihn ile yapmakda o kadar mâhir olmuşdu
ki, görenler şaşardı. Vezîr Tekkeyi Safranbolulu Muhammed İzzet pâşa,
1210 [m. 1795] de sadr-ı a’zam olunca, Nakşibendî meşâyıhı için
yapdırdı.

Hüseyin Hilmi Efendi beş yaşında, Eyyüb Câmii ile Bostan iskelesi
arasındaki Mihri Şâh Sultân ilk mektebine başladı. Burada Kur’ânı
kerîm’i hatmetti. 1924 senesinde aynı yerdeki Reşadiye Numune Mektebi'ni
birincilikle bitirdi. O sene, Konya’dan İstanbul’a getirilmiş olan,
Halıcıoğlu Askerî Lisesi giriş imtihânlarını pekiyi derece ile kazandığı
gibi ikinci sınıfa da birincilikle geçti. Her sene takdîrler alarak
1929’da askerî liseyi birincilikle bitirdi ve askerî tıbbiyye mektebine
seçildi.

Derslerindeki çalışkanlığı ve üstün istidadı hocalarının dikkatini
çekiyordu. Lisede iken geometri hocası, her dersi verince Hüseyin Hilmi
Efendiye tekrâr ettirirdi. Arkadaşları, “Sen anlatınca dahâ iyi
anlıyoruz” derlerdi.

Tam İlmihal Seadet-i Ebediyye kitabının önsözünde buyuruyor ki:
"İlk tahsîlimi, baba yerim olan İstanbulda, Eyyûb sultânda, Reşâdiyye
nümûne mektebinde yapdım. Evimden ve ilk mektebden din terbiyesi, din
bilgisi aldım. Halıcıoğlu Askerî lisesi Orta ve Lise kısmında okurken,
mekteblerden Kur'ân-ı kerîm ve din dersleri kaldırıldı. Allahü teâlânın,
sevgili Peygamberimizin ve islâm âlimlerinin ismleri söylenmez oldu.
Hiçbir hocamız din bilgisi vermiyordu. Onları yüksek, olgun tanıyor, çok
saygılı olmak istiyordum. Fekat, mukaddesâtıma saldıranları görünce,
hayâl kırıklığına uğradım. Îmân ile küfr arasında bocaladım. Küçük
aklımla düşünerek, müslimânlık olarak öğrendiğim bütün bilgilerimi
inceliyordum. Hepsinin fâideli, iyi, kıymetli olduğunu görüyor, bunları
fedâ edemiyordum. Altı sene, bu iki te'sîr altında sarsıldım. Birkaç
sene önce, berâber oruc tutduğumuz, nemâz kıldığımız arkadaşlarım,
öğretmenlerin ve gazetelerin iftirâlarına aldanarak, ibâdetden
vazgeçdiler. Yalnız kalmak, beni dahâ da üzdü. Acabâ haksızmıyım, yanlış
yoldamıyım diyordum. (m. 1929) senesinde, lise son sınıfda, onsekiz
yaşında idim. Kadr gecesi, mektebde yatmışdık. Uyuyamadım. Şaşkın
olarak, yatağımdan fırladım. Düşüncelerimde, îmânda yalnız kalmışdım.
Sıkılıyordum, bunalıyordum. Bağçeye çıkdım. Gökyüzü yıldızlarla dolu
idi. Eyyûb sultânın, ya'nî Hâlid bin Zeydin türbesine karşı, Halîcin
ışıklı dalgaları, sanki bana, üzülme, sen haklısın diyorlardı.
Hıçkırarak ağladım. (Yâ Rabbî! Sana inanıyorum. Seni ve Peygamberlerini
seviyorum. İslâm bilgilerini öğrenmek istiyorum. Beni, din düşmanlarına
aldanmakdan koru!) diye yalvardım. Allahü teâlâ, bu ma'sûm ve hâlis
düâmı kabûl buyurdu. Kerâmetler, hârikalar hazînesi, ilm deryâsı
Abdülhakîm efendi hazretleri, önce rü'yâda, sonra câmi'de karşıma çıkdı.
Beni, cezb etdi. Eczâcı mektebinde talebe iken, Bâyezîd câmi'i
şerîfinde va'zlarına, sonra evine gitdim. Bana acıdı. Sarf, nahv,
mantık, fıkh öğretdi. Çok kitâb okutdu. Fransızca Maten gazetesine de
abone etdirdi. Arabî ve fârisî öğretdi. (Emâlî kasîdesi)ni, (Hâlid-i
Bağdâdî dîvânı)nın bir kısmını ezberletdi. Sohbetleri o kadar tatlı, o
kadar fâideli idi ki, çok def'a, sabâhdan gece yarısına kadar yanından
ayrılmazdım. Şimdi, o sohbetleri hâtırladığım ânlar, hayâtımın en zevkli
dakîkaları olmakdadır.