Özledim De Söylemedim

Konu: Özledim De Söylemedim Cuma Tem. 09, 2010 10:26 am

Özledim De Söylemedim
Bugün seni çok ama çok özledim de söylemek
istemedim. Niye öyle burnumun sızladığını, içimin burulduğunu,
gözlerimin çaktırmadan ıslandığını anladım da ondan seni özlediğimi
söylemedim. Bu güzel eylül gününde Boğaz'ı seninle seyretmek isterdim,
sigaramın yarı dumanını rüzgarla paylaşmaya hazır, bedenim göğsüne
yaslanmış öylece bakardım görüntüye. Bakarken güzel şeyler düşünürdüm!
Sabah rastgele müzik dinlerken kimin söylediğini bilmediğim bir şarkının
sözü çok hoşuma gitti. Kıymetimi bilmen için illa gitmem mi lazım,
sevdiğini duymak için illa ölmem mi lazım diye soruyordu. Ya da benim bu
şarkıdan çıkardığım sonuç bu emin değilim. İnsan hem sevdiğini söyleyip
de hem neden sevdiğinin yanına gelmez.

Hani sana okuduğum kitapların konularını
ve kişiliklerini anlatıyorum ya "Kürk Mantolu Madonna"nın erkek
kahramanı geldi aklıma bugün. Kitabı sana anlatırken, hissettiklerimi
dile döküşüm ve adama nasıl sinir olduğumu hatırladım sana sinir
olurken. Aşık olduğu kadını evinin işleri bitince yanına almayı düşünen
bir adam. O evin inşaat işleriyle uğraşırken kadıncağız Almanya'da
hastalıktan ölüverdi. Bu garibim de aşkından gözleri kör, kadını mutlu
etmek için evi güzelleştirmeye çalışıyor, kadının öldüğünden habersiz
bir şekilde. Aşkın boya badanaya ihtiyacı yok ki. Sonrada bir ömür boyu
terkedildiğini düşünerek mutsuz yaşadı. Ama ille de boyayacağım diyorsan
ben yanındayken boya. Benim öyle "benden uzak olsanda mutlu ol",
"gideceğin yere beni de götür sorana başımın belası dersin", "sabret
aşkım sabret" gibi şarkı sözleriyle hiç işim olmaz. Arada söylüyorsun ya
"Endamın yeter" diye biz onu söyleyelim.

Ben seni öyle ilahi bir aşkla seviyorum
ki anlatmaya kalksam, kelimelere döksem ifade edememekten korkuyorum. Ya
da dile dökülenin basitleşmesinden. Ben eğer becerebilsem parmaklarımla
kaburgalarımı ayırıp seni içimdeki buğuda saklarım. Uykunun en derin
yerinde birden uyanınca seni yanımda görmek, pişirdiklerimin güzel
olduklarını gözlerinden okumak, kış gecesinde söylenmeden patlatılmış
mısırı paylaşmak, televizyondaki filmi seyretmek için demlenmiş çayı
birlikte içmek, hastalıklarda sevgiyle sıkılmış limonata içirmek,
kahvenin telvesinde yazanları birlikte yaşamak, sabahın kör saatinde
çıplak denize girmek, emanet alınmış bir motorsikletle gezintiler
yapmak, sırtıma dolanmış kollarınla güneşi batırmak, bizim batırdığımız
güneşin doğduğu ülkedeki insanların hayatları hakkında abuk hikayeler
uydurmak, bozuk musluk yüzünden kavga etmek, ne kadar rahat adamsın ne
kadar telaşlı kadınsınlarla başlayan cümlelerle tartışmak,
hayatı-hayatın getirdiklerinin tümünü seninle paylaşmak. Bugün seni çok
ama çok özledim de söylemek istemedim.

Hani geçen akşam trafik kazası yüzünden
ölmüş birini görmüştük. Üzerini örtmüşlerdi de sadece ayakkabıları
görünüyordu. Ben çok etkilenmiştim de sen "adamı tanımıyorsun bile"
diyerek etkilenmemin sebebini anlamamıştın. İlk düşündüğüm hayatın çok
mu değerli olduğu yoksa düşünmeye değmeyecek kadar basit mi olduğu
hakkında aklım karışmıştı. Ne zaman ölümle karşılaşsam aynı karmaşık
duyguları hissederim zaten de sevince insanın içi daha çok acıyor. Öleni
tanıman gerekmiyor ölüm karşısında. Orada yatan sende olabilirdin
bende. Seni düşünmek bile istemiyorum. Kendimi öldükten sonra
düşünemeyeceğime göre sana acı çektirmek istemiyorum. Eee diyeceksin.
Eee si ölüm var, eve gitme süresince bile ertelenemiyor seni yolun
ortasında yakalayıveriyor ve bulduğu yerde götürüyor. Bu yol kıyısında
bize göre zamansız bir kaza olabilir, deniz gezmesinde söylenenler
söylenmeden gelebilir, yaşanacakları beklemeden de... Yaşamak
istediklerini söylemeden... Bir akşam denizden dönerken aynı duygu
karmaşasını hissederek, sana telefon açıp "Hayatı benimle paylaşır
mısın" diye sormuştum. Güzel şeyler söyledin de hala net bir cevap
alabilmiş değilim artık hiçbirşey sormuyorum. Sende unuttum
zannediyorsun herhalde. Artık çok özlediğimde bile özlediğimi bu yüzden
söyleyemiyorum. Cevapsız sorular varsa ortalıklarda, yalansız olmuyor
yaşananlar.

Bugün seni çook özledim de
yinede söylemedim bu yüzden. Orada yatan bende olabilirdim. Bırak
işlerini de ben söylemeden kendin gel.