ÇOK ÖZEL BİR HİKAYE

Kendini bildi bileli mor menekşeyi çok severdi. Çocukluğunun geçtiği
ikikatlı evin bahçesinde bahar geldiğinde mor mor açar, mis gibi
kokarlardı..Annesi mor menekşeleri hep duvar kenarına dikerdi..
gölgeyi sever menekşelerderdi..Oysa ögretmeni bitkilerin güneş ışınları
ile fotosentez yaptığını anlatmıştı onlara .Bitkiler güneş ışığına
muhtaçtı.Mor menekşeler ne tuhaf bitkilerdi , her bitki güneşi
severken,onlar nedengölgeyi tercih ediyorlar diye düşündü durdu
Hande...Küçük, ufacık aklı ile aslında menekşelerin diğer çiçeklerden
farklı olduğunu keşfetmişti, işte belki de menekşeler
bu yüzden bu kadar güzeldi.Herkesden farklı olursan, bu hayatta değerli
olursun yargısına varmıştı.Daha o yıllarda farklı olmak için uğras
vermeye başladı. ilk olarak, okulda kimsenin yanına oturmak istemediği
Hacer'in yanına oturmak istiyorum ögretmenim diyerek başladı
farklılıklarla süren hayatı. Hacer bile şaşırmış şaşkın şaşkın bakıyordu
onun yüzüne. Hacer çok dağınık, biraz anlama zorlukları olan problemli
bir ailenin kızı idi. Hande ise mühendis Kamil Beyin biricik kızı.
Ögretmen pek oturtmak istemedi önce Hacer'in yanına Hande' yi. Daha
sonra bir tatsızlık çıkmasın
diye öğretmen Hande'nin annesini çağırdı.
Annesi eve geldiklerinde Hande'ye sordu :
- Neden yavrum Hacer in yanına oturmak istiyorsun?
Hande cevap verdi :
- Geçen baharda menekşeler ekiyorduk hani anne, o gün sen bana
menekşeler
güneşi sevmez demiştin, oysa her bitki güneşi sever. Menekseler farklı,
belki de
bu yüzden bu kadar güzeller. Hacer'in yanına kimse oturmak istemiyor.
Ben farklı olmak istiyorum. Belki Hacer de güzeldir, onu fark etmek
istiyorum, dedi.
Annesinin ağzı açık kalmıştı. İlkokul 4.sınıf öğrencisi kızının
olgunluğuna hayran kalarak
- peki kızım kimin yanında istersen oturabilirsin, " dedi.
Pazartesi Hande Hacer'in yanında oturmaya başladı. Hem Hande tedirgindi,
hem Hacer.Birbirleri ile hiç konuşmuyorlardı. Diğer kızlarda soğumuştu
Hande'den. Nasıl Hacer gibidağınık, bir şeyi, iki kere anlatınca
anlayan fakir bir kızın yanına oturmayı istemişti.En çok alınan doktor
Cemal Beyin kızı Esin'di. Anne babaları her hafta sonu görüşüyorlar,
Hande ve Esin birlikte oynuyorlardı. Nasıl olur da kendi yerine Hacer'i
seçerdi. Çok gururu kırılmıştı Esin'in. Hande ile konuşmuyordu.Birgün
Hande ve ailesi Esinlerle dağ köylerinden birinde gerçekleştirilecek bir
panayıra katılmak için sözleştiler. Hande gene Esin'in somurtacağını
bildiği için gitmek istemiyordu.İçin için de Hacer'e kızmaya başlamıştı
arkadaşları ile arasının bozulmasına sebep olmuştu.Neden sanki bu kadar
dağınıktı, neden her şeyi iki kerede anlıyordu? Yoksa aptal
mıydı?Sonra menekşeleri hatırladı hemen düşüncelerinden utandı. Hacer
farklı diye yargılamaması gerekiyordu. Hacer'in, kimsenin bilmediği
güzelliklerini keşfedecekti. Buna tüm gücü ile inandı. Panayıra
gittiklerinde Esin somurtarak karşısında oturuyordu, Hande ile
konusmuyordu.
Hande canı sıkıldığından biraz dolaşmak için annesinden izin aldı. Köy
yolunda yürümeye başladı. Hava iyice soğumuş ve ayaz iyice artmıştı, kar
atıştırmaya başlamıştı. Hande karı çok seviyordu, yürüdü, yürüdü. Köye
gelmişti. Bir evin önünde durdu. Evin penceresinde ki saksıya gözü
ilişti. Gözlerine inanamıyordu, bunlar mor menekşelerdi. Ama kıştı ve
menekşeler soğuğu hiç
sevmezlerdi eve dogru bir adım attı. Kapıda beliren gölgeyi çok sonra
fark etti bu Hacerdi.
Hande'ye gülümsüyordu.
- Hoşgeldin Hande buyurmaz mısın?, dedi.
Biraz ürkek, şaşkınlıkla kapıya doğru ilerledi Hande ve içeri girdi. Oda
sıcacıktı odun sobası
her yeri ısıtmıştı. Menekşeler diyebildi sadece Hande...
- Bu soğukta ?
Hacer gülümsedi ;
- Onlar annem için, annem onları çok sever.
Sonra yatakta yatan kadını fark etti Hande.
"Annen hasta mı?" dedi.
"Evet 2 sene önce felç oldu ona ben bakıyorum, bizim kimsemiz yok,
birtek ineğimiz var onunla
geçiniyoruz. Ama tüm işler bana baktığı için derslere çalışacak pek
vaktim olmuyor, dedi Hacer
utanarak. Bir de bizim köyden şehre araç yok, bu yolu her gün yürüyorum o
yüzden de çok yorgun
okula geliyorum dersleri anlamakta güçlük çekiyorum. Hande'nin gözleri
dolmuştu. Dışarıdan gelen ses ile kendine geldi. Annesi onu arıyordu.
Çok merak etmiş olmalıydı. Dışarıya koştu ve annesine sarıldı,
ağlıyordu. Bir müddet sonra anne bu Hacer diye tanıştırdı sıra
arkadaşını. Hacer'in yaptığı sıcak çorbadan içtiler birlikte. Hande
annesine anlattı Hacer'in hayatını, ağlayarak.
"Bir şeyler yapalım anne" dedi.
O hafta annesi ve Hande, Hacerlere gidip annesi ve Hacer'i kendi
evlerine taşıdılar. Hacer artık Handeler den okula gidip geliyordu, ne
dağınıktı, ne de aptal. Sınıfın en iyi öğrencisi olmuştu. Seneler geçti
Hacer ve Hande bir arkadaş değil, iki kız kardeşlerdi artık. Mor
menekşeler Hande'ye Hacer'i armağan etmişti. Hacer'e ise hem Hande'yi,
hem hayatı. Seneler sonra ikisi de evlendi. Hacer şimdi bir doktor.
Hande'den vicdanın ne kadar önemli olduğunu öğrendi, hastalarına
vicdanıyla birlikte şifa dağıtıyor. Hande ise bir ögretmen. Çocuklara
farklı olan şeyleri sevmeyi de ögretiyor. Bir kızı var
adı, Hacer Menekşe. Hayatta en çok sevdiği iki şeye birini daha ekledi
Hande.
LÜTFEN SEVGiNiZE ÖNYARGI KOYMAYIN.
HERŞEY SEVİNCEYE KADAR FARKLIDIR
SEVDİKTEN SONRA İSE SEVGİNİN DİLİ HEP AYNIDIR