**Tüllenen Ufuklar

**Tüllenen Ufuklar
Tüllenen ufuklarda biten güne elveda!
Bir yaprak daha koptu ömür sayfalarından
Her günün kaderidir bu ayrılık bu veda
Gitme kal diyemeden, bakakalıp ardından

Ak düşen saçlarıma bakınca anlıyorum
Geçip gitmiş onca yıl, bir su misali akmış
Gözlerimi kapatıp ruhumu dinliyorum
Her giden arkasında bir hatıra bırakmış

Suların aynasında gördüm solan rengimi
Kendimi biraz garip, biraz yitik hissettim
Ve sonra yavaş yavaş bulurken ahengimi
İçimi hüzün sarmış; defalarca test ettim

Günbegün azalırken sayılı nefeslerim
Ellerim ceplerimde umarsız bir haldeyim
Göğsümü sıkıştırır sorumsuz heveslerim
Hazan olmuş hislerle, galiba Eylül’deyim

Yaslandım hüzünlere bu hazan ikliminde
Ürpertiyor tenimi karanlığın soluğu
Demlenen kaygılarım bu zaman diliminde
Fısıldar kulağıma, unuttuğum kulluğu

Gün yüzüne çıkıyor, kararırken geceler
Geçip giden hayatla oynadığım körebe
Gaipten dudağıma dökülürken heceler
Bir sır veriyor bana: Hayat hayata gebe!

Kul tadında yaşamak, nefes alıp-verirken
Adım adım yaklaşan gizli gerçeğe rağmen
Yed-i Beyza, geceyi gündüze çevirirken
Arınmak istiyorum, karanlıktan tamamen