Sana gelmek sevdiğim

Sana gelmek sevdiğim, sana gelip, aslında çok yakınken çok uzak olmak… Sana dokunamamak sevgilim, sana bakamamak, seninle konuşamamak…

Sen bunları bilir misin? Bensizliği yaşamadın ki, sensizlikle beraber yalnızlığın dumanını tüterken görmedin ki…

Sen beni hiç anlamadın zaten, ya da sen beni, sen gibi anladın…

Ben seni, hem ben gibi sevdim, hem de ben gibi anladım…

Canından çok sevmenin, canına mal olacağını bilir misin?

Hâlâ seni sevebilmek ne kadar da acı…

Sen, seni bana vermezken, beni kendine almazken, bu çok acı…

Ama bende kalan bir yanın var, acı bile olsa onun güzelliğini yaşamak her şeye bedel, sen onu da bilmezsin…

Ben de öyle bir sen var ki, o senden çok başka… Canım, kanımdan kanım; en deli dolu, neşe dolu yanım, o benim tek varlığım…

Onu yaşatırken seni öldürmeye de kıyamıyorum, belki de bu yüzden hâlâ sendeyim, cayır cayır yanıyorum…

Yüreklerimizin farklılığına, konuştuğumuz dil de eklendi şimdi…

Bu saatten sonra beni hiçbir şekilde anlayamazsın ki…

Nefretimi haykırırken, canımdan çok sevdiğimi ima ediyordum ya, anlayamamıştın…

Şimdi, sensizliğin ölümden acı olduğunu söylüyorum, sensizliğin ölümle olan diyaloğunu bile anlamıyorsun…

Bana seni anlat o zaman, sevebilme yeteneğinin beni sevmeye çabaladığın anlarda seni neden zor da bıraktığını anlat bana…

Sevilemez miydim? Canından öteye geçemez miydim?

Bir başka şehrin kokusu değdi saçlarıma, orada sen vardın. Bir başka tebessüm yerleşti yüzüme, dolaştığım o caddelerde seni aradım sadece…

Ararken yanlış yerlere baktığımı fark ettim. Ölü bir sevdanın eşiğinden kurtarmaya çalıştığım biri, o boş caddeleri yaşatabilir, orada yaşayabilir miydi?

Seni canımdan çok sevdim, bunun anlamını kendini severken anlayamaz insan, bir başkasını kendin gibi, kendinden çok sevmen belki de kendinden ödün vermen gerek…

Sen canından çok sevdin mi hiç? Her kaçış sana döndürüyor beni, gittiğim her yol senden bir iz…

Sen canından çok sevdin mi hiç? Seni bulmayı umduğum o şehrin sokaklarında bıraktım ruhumu, belki bir gün orada kesişir yüreklerimiz, ölü sevdaların buluştuğu o noktada kaybettim yüreğimi ve artık sahiden seni…

Sen canından çok sevdin mi beni? Sevebilme yeteneğini konuşturabildin mi beni sevmeye çalışırken? Ben orada bıraktım kendimi, belki bir gün karşılaşır yüreklerimiz…

O şehrin sokaklarında aradım seni, sana gelebilme ümidiyle kendimden koptum en sonunda…

Olacak olan bu değil miydi vefasız yârim? Olacak olan, seni ararken sende kaybolmam değil miydi?

Şimdi hangi yürek avutabilir ölü bir ruhu, ölü sevdalara karışmış, sevme yeteneğini bir başka sevgilinin gözlerine bakabilmek için bağışlamış birini? Değerimi sende kaybederken, değerinin bende ne kadar büyük olduğunu bir kez daha anladım, şimdi ne mesafeler, ne de konuşamadığımız cümleler, konuşmuş olduğumuz anlaşılamadığımız hadiseler değil bizi ayıran…

Sen beni canından çok sevemedin ki… Ben canımı sende bırakmış,
Günahlarını üzerime alıp, sevaplarımı sana bağışlamışken sen beni her şeyden çok sevemedin ki…

İki sevgiliyi birbirinden ayıran tek şey, birbirine yetememektir…

Ben canımdan çok sevdim, canın olamadım. Sen canından çok sevemedin, canım oldun…

Bizi ayıran mesafeler, bendeki senin büyüklüğü, sendeki benin küçüklüğü değildi…

Yüreklerimiz aynı konuşamadı, kafa yapılarımız yüreklerimize odaklıydı… Hiçbir şeyin suçu yok artık bu sonda, bu senaryoda başı çekemeyen yüreğin, sonun odak noktasında tetiği yüreğime çekti…

Başlangıçta beni kendine eş tutamayan yüreğin, sonun odak noktasında tetiği yüreğime çekti…

Duydun mu sevgili? Artık hiçbir şekilde duyamadığını biliyorum, besleyemem seni aşkımla çünkü o aşk beni de yok etti, yaşayamam sensizlikle bile, sonunda o da beni terk etti…

Ellerin tutamaz ellerimi, bedenim bedenine lanet etti…