Yaratılmışlar içinde Allah'ın habibi Hz. Peygamber s.a.v. Efendimiz
gibi sevilen, özlenen, hürmet gören, hasretiyle gönülleri yakan başka
kim olabilir? O sevgiden, sevgi de O'ndan hâsıl olmuştur.
Cenab-ı Hakk'ın varlık âlemindeki ilk tecellisine habibi Hz. Peygamber
s.a.v. Efendimiz mazhar olmuştur. Yüce Allah ilk olarak habibinin
nurunu ve ruhunu yaratmıştır. Bunu bir önceki yazımızda dile
getirmiştik. Bu yazımızda O'nun başka bir özelliğine, emsalsizliğine
dikkat çekmek istiyoruz. Cenab-ı Hak kainatta O'nun bir dengini ve
benzerini yaratmamıştır.
Âlemlerin Rabbi onun hakkında şöyle buyurmuştur: "Rasulüm, biz seni,
bütün âlemlere sadece rahmet olarak gönderdik." (Enbiya, 107)
O, yaratıldığı günden itibaren âlemlere rahmet olmaya başlamış ve bu
sıfat ondan hiçbir zaman alınmamıştır. O'nun rahmet oluşu dünyada
olduğu gibi ahirette de devam edecektir.
O'nun hürmetine Efendimiz'in Allah katındaki derecesine ilk olarak Hz. Adem a.s. şahit
olmuştur. Hz. Adem, yaratılıp cennete yerleşince Arş'ta ve cennetin her
kapısında "Lâ ilâhe illallah, Muhammedü'r-Rasulullah" ibaresinin
yazılı olduğunu gördü. İsmi Rabbi ile birlikte zikredilen o habibe
hayran oldu, bu hale de hayret etti. Dünyaya gönderilince de, "Ya Rab,
beni Muhammed'in hürmetine affet" diyerek onun ismini vesile edip
affını istedi ve affedildi.1
Yüce Allah, habibini Hz. Davud a.s.'a da şöyle tanıtmıştır:
"Muhammed'i kendim için yarattım. Adem'i Muhammed için yarattım. Diğer
bütün varlıkları da Adem'in oğulları için yarattım. Onlardan kim
kendisi için yarattığım şeyle (gönülden) meşgul olursa, onu kendimden
mahrum bırakırım. Kim de benimle meşgul olursa, kendisi için yarattığım
varlıkları onun hizmetine veririm."2
Hz. İbrahim a.s., neslinden gelecek olan Hz. Rasulullah s.a.v. için hep
şu duayı yapıyordu:
"Rabbim, zürriyetimden onlara senin ayetlerini okuyacak, kitabı ve
hikmeti öğretecek, kendilerini temizleyecek bir peygamber gönder."
(Bakara, 129)
Hz. İbrahim'in zürriyetinden gelmesini istediği peygamber, Efendimiz
s.a.v. idi. Bunun için O'na "Bize kendinizden ve peygamberliğinizin
başlangıcından bahseder misiniz?" diye sorulunca şu cevabı vermiştir:
"Adem daha yaratılış çamuru içinde yoğrulurken, ben Ümmü'l-Kitap'ta
'peygamberlerin sonuncusu' olarak yazılmıştım (ve Melekût Âlemi'nde
ilan edilip tanıtılmıştım).
Ben babam İbrahim'in duası, kardeşim İsa'nın müjdesi ve annem Âmine'nin
rüyasıyım. Annem bana hamile iken kendisinden bir nur çıkıp Şam'ın
köşklerini aydınlatmıştı."3
Yüce Allah, önceki bütün peygamberlere habibi Hz. Peygamber Efendimiz'i
tanıttığı gibi ümmetini de tanıtmıştır. (Fetih, 29)
Hz. Musa a.s. Tevrat'ta Hz. Rasulullah s.a.v.'in ve ümmetinin
sıfatlarını görünce hayran olmuş ve "Ya Rabbi, beni de habibin Ahmed'e
ümmet eyle.." diye dua etmiştir.4
Hz. Süleyman a.s.'ın yüzüğünde, kendisine vahiyle bildirilen şu cümle
yazılı idi: "Enallâhu lâ ilâhe illâ ene. Muhammedün abdî ve rasûlî:
Ben, kendisinden başka ilah olmayan Allah'ım. Muhammed benim kulum ve
rasulümdür."5 Hz. İsa a.s. da, ümmetine kendisinden sonra gelecek Ahmed
ismindeki son peygamberi müjdeleyip duruyordu. (Saf, 6)
Rasulullah s.a.v. Efendimiz, peygamberler vasıtasıyla önceki ümmetlere
tanıtılmış, hepsi onu kendi çocuklarını tanırcasına tanımışlardı.
(Bakara, 146). Ayette belirtildiği gibi, savaşta başı sıkışan Ehl-i
kitap (yahudi ve hıristiyanlar) onun ismini zikrederek Allah'tan yardım
istiyorlardı ve yardım da görüyorlardı. Ancak Rasulullah s.a.v.
Efendimiz saadetli vücuduyla âlemi şereflendirip peygamberliğini ilan
edince, yahudiler, beklenen peygamber Araplardan çıktı, bizden gelmedi
diye haset ve inatla onu inkâr ettiler.6
Ashabın aşkı Bütün Sahabe-i Kiram r.a., Hz. Rasulullah'ı sevmede eşsiz birer
örnektiler. Onlar içlerinde gizledikleri ve halleriyle ispat ettikleri
bu sevgilerini bazen edep içinde şu cümlelerle açığa vururlardı:
"Canım sana kurban olsun, anam babam sana feda olsun ya Rasulallah!"
Allah için her şeylerini feda edecekleri o sevgili de onlara sevgideki
gayeyi şöyle belirtmişti:
"Bir mümin bütün hevâsıyla (duygu ve düşünceleriyle) benim getirdiğime
tâbi oluncaya kadar kâmil mümin olmaz."7
Hz. Ali r.a.'a, "Allah Rasulü'nü ne kadar seviyordunuz?" diye sorulunca
şu cevabı vermiştir: "Rasulullah s.a.v. bizlere mallarımızdan,
çocuklarımızdan, anne ve babamızdan, susuzken ele geçirdiğimiz soğuk
sudan daha sevgili idi."8
Abdullah b. Hişam r.a. anlatıyor:
Bir gün Allah Rasulü s.a.v. ile beraberdik. O sırada Peygamberimiz,
Ömer'in elinden tutuyordu. Ömer, Allah Rasulü'ne:
- Ben sizi kendim hariç, her şeyden çok seviyorum, dedi. Rasulullah
s.a.v. Efendimiz:
- Beni kendinden de fazla sevmedikçe bu iş tamam olmaz, buyurdu.
Ömer sustu, gönlünü yokladı, niyetine baktı, aslında Allah Rasulü'nü
her şeyden çok sevdiğini anladı ve samimi olarak:
- Sizi kendimden de çok seviyorum, diye itiraf etti. Rasul-i Kibriya
Efendimiz:
- İşte şimdi oldu, buyurdu.9
On yaşından beri hayatını Allah Rasulü'nün hizmetinde geçirmiş olan
Enes b. Malik r.a.:
"Sevgili peygamberimi görmediğim gece olmuyor." der, ardından hüngür
hüngür ağlardı.10
Hz. Ömer r.a. bir gece dışarı çıkmıştı. Işığı yanan bir ev gördü.
İçerinden yaşlı bir kadının sesi geliyordu. Kadın bir yandan elindeki
yünü eğiriyor bir yandan söylüyordu:
"Efendim Muhammed'e en hayırlı insanların salâtı olsun. Ona en hayırlı
en temiz kullar salât etsin.
Ey Muhammed! Sen geceleri ibadetle geçirir, seherlerde hep gözyaşı
dökerdin.
Ah bilsem şu ölüm bana ne türlü gelecek. Acaba ahirette onunla birlikte
olacak mıyım?"
Bunları işiten Hz. Ömer r.a. oturup ağlamaya başladı.11
Abdullah b. Zeyd el-Ensarî r.a., Hz. Rasulullah s.a.v. vefat ettiği
zaman bahçesinde çalışıyordu. Oğlu gelerek vefat haberini söyleyince
ellerini açıp: "Allahım benim gözlerimi al da O'ndan sonra hiç kimseyi
görmeyeyim." diye dua etti. O an gözleri kapanıp görmez oldu.
Abdullah b. Zeyd'in sevgisi öyleydi ki, Rasulullah s.a.v.'in huzurundan
ayrılıp evine gittiği zaman evde duramaz, geri gelip mübarek cemalini
seyrederdi.12
Sevban r.a., bir gün mahzun ve boynu bükük bir vaziyette Allah
Rasulü'nün huzuruna girdi. Rasul-i Kibriya Efendimiz s.a.v., "Neyin var
senin?" diye sordu. Sevban r.a.:
"Ey Allah'ın Rasulü! Ben sizi kendimden, çocuklarımdan, ailemden ve
malımdan çok seviyorum. Evimde otururken sizi hatırlıyorum, duramıyorum,
hasretinizden ölecek gibi oluyorum. Derhal koşup sizi görmeye
geliyorum." dedi ve ağladı. Rasulullah s.a.v. Efendimiz niçin ağladığını
sordu. Sevban r.a. şöyle dedi:
"Sizin ve benim vefat edeceğimizi düşündüm. Siz ahirette peygamberler
ile yüksek makamlarda bulunursunuz. Ben cennete girsem bile aşağı
makamlarda bulunurum, sizi göremem. Bunun için ağlıyorum."
Efendimiz s.a.v. sükût etti. Biraz sonra, Cebrail a.s. şu ayeti
indirdi:
"Kim Allah'a ve Rasulü'ne itaat ederse, işte onlar ahirette Allah'ın
kendilerine özel ihsanlarda bulunduğu peygamberler, sıddıklar, şehitler
ve salihlerle beraber olacaktır. Onlar ne güzel arkadaştır! Bu
Allah'tan bir ihsandır. Her şeyi bilici olarak Allah kâfidir." (Nisa,
70)
Rasulullah s.a.v. Efendimiz ona, "Müjde sana, sevin." buyurdu.13
Hurma kütüğü de O'na meftun Rasulullah s.a.v. Efendimiz, önceleri Mescid-i Nebevî'de hutbe okurken,
mescidin içinde minber yerine bir hurma kütüğüne dayanarak hutbe
okurdu. Daha sonra bir minber yapıldı. Rasulullah s.a.v. Efendimiz
kütüğü bırakıp minbere çıktı. O anda kütük inlemeye başladı. Öyle ki
mescitte olan herkes kütüğün iniltisini işitti.
Âlemlere rahmet Efendimiz minberden inip hurma kütüğünün yanına geldi,
elini üzerine koydu, onu kucakladı. Hurma kütüğü sakinleşti, sustu.
Rasulullah s.a.v. Efendimiz:
"Allah'a yemin olsun, eğer gelip onu kucaklamasaydım benden ayrılmaya
dayanamaz, kıyamete kadar inlerdi." buyurdu. Daha sonra emretti, hurma
kütüğü oradan çıkarılıp minberin altına gömüldü.14
Hasan Basrî rh.a., bu olayı anlatınca ağlar ve şöyle derdi:
"Ey Allah'ın kulları! Bir kütük bile Hz. Peygamber'in Allah katındaki
kıymetini bildiği için onun hasret ve şevkinden böyle inledi. Siz O'na
kavuşma arzusu ile daha çok yanıp tutuşmalısınız."15
Uhud dağının Hz. Peygamber s.a.v.'e olan aşkını da burada hatırlatalım.
Rasulullah s.a.v. Efendimiz bir seferden dönerken Medine ve Uhud'u
karşısında görünce şöyle buyurmuştur:
"Burası Medine'dir. Şu da Uhud dağıdır. Uhud bizi sever biz de Uhud'u
severiz."16
Sonrakilerin özlemi Tabiûn'dan Halid b. Ma'dan rh.a'in kızı şöyle anlatır:
"Babam yatağına yattığı zaman Rasulullah s.a.v. Efendimiz'e olan
şevkiyle onu hatırlar, Muhacir ve Ensar'ı zikreder ve şöyle derdi:
'Onlar benim aslım ve her şeyim. Kalbim onları özlüyor. Onlara kavuşma
şevkim çoğaldı. Ya Rabbi canımı tezden al da beni sana ve onlara
kavuştur.' Uykusu gelene kadar böyle inlerdi."17
İmam-ı Azam Ebu Hanife rh.a., Ravza-i Mutahhara'yı ziyaret ederken
yaptığı münacatta Efendimiz'e olan muhabbetini şöyle dile getirmiştir:
"Duyduğum zaman ancak senden hoş sözleri duyuyorum, baktığım zaman da
ancak seni görüyorum."
İmam Malik rh.a'in yanında Rasulullah s.a.v. Efendimiz anılınca ağlar
ve inlerdi. Onun bu hali meclisinde bulunanlara ağır gelirdi. Bir gün
durumu kendisine açtılar. Şöyle dedi:
"Eğer siz benim gördüklerimi görseydiniz bendeki bu hali
yadırgamazdınız. Ben Muhammed b. Münkedir'i gördüm. Ona ne zaman bir
hadis sorulsa Allah Rasulü'nün aşkıyla ağlamaya başlardı. Öyle ağlardı
ki biz kendisine acırdık."18
Hz. Ebu Bekir r.a.'ın torunlarından Abdurrahman b. Kasım rh.a., her ne
zaman Rasulullah s.a.v. Efendimiz'i zikretse, kanı çekilmiş gibi olur,
rengi değişirdi. Dili kurur, konuşmakta zorlanırdı.19
İmam Rabbanî k.s.'nin oğlu Muhammed Masum k.s. der ki:
"Hac ibadetimi tamamlamıştım; bana bir melek geldi, elinde bir yazı
vardı, yazıda şöyle deniliyordu: 'Bu hac ibadeti Âlemlerin Rabbi
tarafından kabul edildi.'
Daha sonra Medine-i Münevvere'ye geldim. Fahr-i Kâinat s.a.v.
Efendimiz'in nurlu kabrinin yanında durdum. Âlemlerin Efendisi pak
hücresinden çıkıp bana yöneldi. Ellerine sarılıp öptüm. Orada zat-ı
âlisiyle özel bir buluşmamız oldu. O anda, yeryüzünden Arş-ı Alâ'ya
kadar her şeyin iç yüzü bana göründü. Anladım ki bütün varlıklar
Muhammed Mustafa s.a.v. Efendimiz'den istifade etmektedir. O, mahbubiyet
makamı için gerekli olan bütün kemali kendinde toplamıştır ve bütün
sevenlere tek tek feyz vermektedir."20
Seyyid Ahmed Rufaî k.s., hacdan sonra âlemlere rahmet Rasulullah
Efendimiz'i ziyaret için geldi. Saaddetli kabrine yöneldi, önünde
durdu, başını eğerek:
"Es-Selamu aleyke ey ceddim, efendim." dedi. Rasul-i Kibriya s.a.v.
selama karşılık verip:
"Ve aleyke's-selam evladım." buyurdu. Bunu o anda mescidde bulunan
herkes işitti. Sonra Rasulullah s.a.v., Seyyid Ahmed Rufaî'ye gözüktü.
Seyyid Ahmed Rufaî, uzunca bir müddet ağlayıp inledi. Rasulullah s.a.v.
Efendimiz'i övdü, sonra şu beyitlerle hasretini dile getirdi:
Uzaktayken sana ruhumu gönderir dururdum,
Benim yerime senin ayağının toprağını öpsün diye.
O hayalimi süsleyen devlet şimdi önümde hazırdır,
Ey sevgili, uzat elini de dudaklarım öpüp nasibini alsın.
O anda Rasul-i Kibriya s.a.v., kabr-i şerifinden nurlu elini uzattı.
Seyyid Ahmed Rufaî k.s. tam bir edep, hasret ve hürmet içinde o
saadetli eli öptü. Orada bulunan arif ve âlimlerden pek çok kimse de bu
keramete şahit oldular.21
Bu ümmetin içinde Rasulullah s.a.v. Efendimiz'in her cinsten ve her
yaştan aşıkları vardır. Aslında her gönül ondan ilâhi aşkı öğrenmek
için yaratılmıştır. O, insanlığa Allah için sevmeyi ve sevilmeyi
öğretmiştir. Ondan sevgi dersi almayanların sevgisi yalandır. Ölmeden
önce tevbe edip bizim için yaratılmış o rahmetten payımızı almaya
çalışalım. Bu sevginin ve edebin sonu onunla ebedi âlemde ebediyen komşu
olmaktır. Bunun için ne yapılsa değer.
Anasayfa
